Διαβάζοντας το βιβλίο Τρέξε να σωθείς, η ζωή σε καλεί ανακάλυψα: 

- Η μνήμη τροφοδοτείται από εξωτερικά στοιχεία, για να καταλάβουμε τι συμβαίνει (12)

- Ξαφνικά ξεπηδούν εικόνες (13) - επιστροφή μακρινού παρελθόντος. 

Ένα ελάχιστο ερέθισμα μπορεί να επαναφέρει μία ανάμνηση (14)

- Συναρμολογώντας σκόρπιες αναμνήσεις, δίνουμε συνοχή στην αναπαράσταση του παρελθόντος (17).

- Αναπαράσταση παρελθόντος-χίμαιρες, ανασύνθεση εικόνων αληθινών της μνήμης (17), για να γίνουν αφήγηση, για να έχουν νόημα. Οργάνωση αναμνήσεων για να έχουν συνοχή, για να μην προκαλούν άγχος (42), για να είναι τα γεγονότα πιο υποφερτά (43). "Δεν ήταν δέσμιος του παρελθόντος" (43). 

- Στη σύνθεση-οργάνωση αναμνήσεων, ακριβείς εικόνες + πληροφορίες + μεταγενέστερη γνώση(45) -> σενάριο που με εκπροσωπεί (59). 

- "Το συναίσθημα που ντύνει τις σκηνές της μνήμης εξαρτάται από την προσωπική ιστορία του ατόμου" (49)

- Μνήμη υγιής-> συνεκτική, καθησυχαστική αναπαράσταση εαυτού-> σιγουριά, ασφάλεια. Η αναπαράσταση εαυτού, στην υγιή μνήμη, παρουσιάζει τον τρόπο ζωής που επιτρέπει την ευτυχία, επιτρέπει τον σχεδιασμό μελλοντικής συμπεριφοράς. Η τραυματική μνήμη δεν επιτρέπει την κατασκευή καθησυχαστικής αναπαράστασης εαυτού (48,50). Εσωτερικός κόσμος σε επαγρύπνηση, εξωτερικά απόμακρος, αδιάφορος (50-51). "Δεν είναι πια ελεύθερος να προσπαθεί να κατανοήσει και να γίνει κατανοητός" (51).

- Με συνεχείς επαναλήψεις εσωτερικής αφήγησης, η ιστορία απλοποιείται, οι αναμνήσεις τακτοποιούνται, κάποιες αναμνήσεις έρχονται στο φως, άλλες αποσύρονται στη σκιά(διαμόρφωση πιο υποφερτής μνήμης)-> θετική αφήγηση (53-54). "ενεργό υποκείμενο της ιστορίας την οποία αφηγούνταν" (54)

- Οι πιο σημαντικοί παράγοντες προστασίας: συναισθηματική φωλιά (ασφαλής προσκόλληση) & ικανότητα έκφρασης με τον λόγο -> λεκτική αναπαράσταση γεγονότος + πρόσωπο προς το οποίο απεύθυνση αφήγησης που το υποστηρίζει, το ακούει -> διευκόλυνση διαχείρισης συναισθημάτων -> υγιής μνήμη -> οι αναμνήσεις μπαίνουν σε τάξη (62-64). 

- "Το απλό γεγονός της γραφής, της σκέψης με το χέρι, τροποποιεί την εσωτερική αφήγηση" (67).

- Coping αντιμετώπιση δοκιμασίας τη στιγμή που συμβαίνει με ό,τι υπάρχει μέσα του. Ανθεκτικότητα αντιμετώπιση μέσα στη μνήμη του της αναπαράστασης αυτού που υπέστη (93-94). 

- "Η μνήμη προσδίδει στα αντικείμενα και γεγονότα του παρόντος χροιά άγχους ή ευχαρίστησης, που έχει τις ρίζες της στο παρελθόν" (101).

- πρόωρη ευαλωτότητα -> αγχώδης υπερπροσκόλληση -> ενδεχόμενο κατάθλιψης (110-111).

- Το λεκτικό περιβάλλον καθορίζει το συναίσθημα σε σχέση με ό,τι συμβαίνει (120). 

- Ανάλογα με το αν νιώθουμε ευτυχισμένοι ή δυστυχισμένοι αναζητάμε στη μνήμη μας θραύσματα που συναρμολογώντας τα θα δώσουν συνοχή στην ευτυχία ή δυστυχία που νιώθουμε (125).

- Η εξιστόρηση επιτρέπει την εργασία εναρμόνισης των αναμνήσεων (142)

- Μύθος η επιβολή μιας αλήθειας, μιας αφήγησης σαν αναπόφευκτο πεπρωμένο. (143)

- Όταν λέμε ιστορίες, νομίζουμε ότι κρυβόμαστε πίσω από αυτά που επινοούμε, ενώ στην πραγματικότητα θέτουμε επί σκηνής αυτά που δεν μπορούμε να πούμε. Αφηγούμαστε την τροποποιημένη αλήθεια, την τακτοποιημένη στη μνήμη πραγματικότητα, που κάνει υποφερτή την ύπαρξη (153)

- πιο υποφερτός τρόπος η αφήγησης στο τρίτο πρόσωπο (174)

- Η μνήμη έχει προθετικότητα: θα αναζητήσει στο παρελθόν τα γεγονότα που δίνουν μορφή σε αυτό που αισθανόμαστε στο παρόν (188)

- Όταν σε μία ομάδα μοιραζόμαστε την ίδια αφήγηση, τις ίδιες αναπαραστάσεις, τους ίδιους μύθους-> οικειότητα, ασφάλεια (188)

- Σε ένα περιβάλλον ανυπόφορο, τα βιβλία, οι ταινίες, οι ιστορίες γίνονται "δάσκαλοι του ονείρου", προσφέρουν τρόπους επιδίωξης της ευτυχίας (220). 

- Η αφήγηση του πόνου μετασχηματίζοντας τον σε τραγούδια, ποίηση (247)

- Στον μύθο, οι εμπειρίες τακτοποιούνται-> μοιράζονται την ίδια αναπαράσταση -> συλλογική μνήμη (160). Διαστροφική εξέλιξη, όταν ο μύθος γίνεται δόγμα και αποκλείει όποια άλλη αλήθεια (260).

- Η τραυματική μνήμη άκαμπτη, δεν εξελίσσεται, μέσω της αφήγησης, τροποποιείται (267-268, 278).