Διαβάζοντας το βιβλίο της Άντρης Αντωνίου ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΣΕ ΜΑΥΡΟ ΦΟΝΤΟ

ανακάλυψα 

- κάποιος με την πολαρόιντ τραβά στιγμές που θα ήθελε να είναι δικές του "Το βρίσκω ανακουφιστικό να κλέβω κάτι από τις ζωές των άλλων" (15)

- "Κάθε που πατάω το κλικ, κάθε που παγώνω μια στιγμή νιώθω πως σταματάει για μένα ο χρόνος. Πως μου δίνει μια ευκαιρία να πάρω ανάσα" (20)

- Τι σκελετούς κρύβεις στην ντουλάπα σου; (44)

- "Κι αν αξίζει για κάτι να κλαίμε στη ζωή, είναι για τα σπασμένα κομμάτια της ψυχής μας" (45)

- "Ένα οχτάχρονο κορμί και ένα οχτάχρονο μυαλό πώς να μπορέσει να καταλάβει;" (46)

- "Απόρησα όταν για πρώτη φορά συνειδητοποίησα πως κάπου μέσα μου υπήρχε κρυμμένος ένας άνθρωπος που έμοιαζε με παιδί" (47)

- "Μακάρι να μπορούσα να βγω από το σώμα μου τις ώρες που ξαναγίνομαι παιδί. Μακάρι ο έφηβος εαυτός μου να μπορούσε να αγκαλιάσει τον εαυτό μου παιδί, να τον σφίξει σφιχτά σφιχτά σφιχτά, να μπλέξει γύρω του δίχτυ ασφαλείας, να χτίσει φωλιά για να μπορέσει το παιδί αυτό να ζήσει μέσα, να μεγαλώσει, να γίνει έφηβος φυσιολογικός κι έπειτα ενήλικας που δε θα φοβάται να ζήσει έξω από φωλιές και δίχτυα ασφαλείας" (48)

- "Η ψυχή μου ροδίζει και όλες οι οξείες γωνίες αποκτούν τη στρογγυλάδα" (74)

- "Σε κάποια άλλη ζωή θα έχω το δικό μου ιδανικό μέρος." (87)

- "Αν κατάφερνα να κοιτάξω αυτό το μαύρο σκοτεινό πράγμα που τόσα χρόνια της ζωής μου με έκλεινε μέσα σε φέρετρο μαύρο σκοτεινό, ίσως να άλλαζε κάτι" (96)

- "Όλα τούτα τα δάκρυα μίκρυναν πια την τρύπα της καρδιάς τους... η τρύπα της καρδιάς της θα είναι πάντα εκεί, μα δε χρειάζεται να είναι πελώρια και να τις καταπίνει" (110)