Διαβάζοντας τη ΣΤΩΙΚΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ του William B. Irvine 

ανακάλυψα ότι

- "Οι Στωικοί επινόησαν μια στρατηγική για να μετατρέψουν τα 

ξινά λεμόνια που μας δίνουν οι αναποδιές της ζωής σε γλυκιά 

λεμονάδα - ή ακόμα και σε γλύκισμα λεμονιού." (σ. 86)

- "Οι αναποδιές και οι επιθυμίες συνδέονται μεταξύ τους: το 

εάν κάτι θα μετρήσει ως αναποδιά  εξαρτάται από αυτό που 

θέλει κάποιος, ενώ το πόσο σημαντική  θα είναι η αναποδιά 

εξαρτάται από το πόσο πολύ το θέλει. (σ.36)" 

- το πώς προσδιορίζω νοητικά την αναποδιά (πλαισιώνω) επιδρά 

στο πώς θα αντιδράσω απέναντι της. 

"Αισιόδοξος είναι κάποιος ο οποίος έχει τη συνήθεια να 

τοποθετεί τους πίνακες της ζωής σε πλαίσια που τους κάνουν 

να δείχνουν όμορφοι, ενώ απαισιόδοξος είναι κάποιος που τους 

τοποθετεί σε άσχημα πλαίσια." (σ. 97)

- μπορώ να δω μία αναποδιά ως είδος πρόκλησης, ως δοκιμασία. 

Να την αντιμετωπίζω ως φυσικό να συμβεί στη ζωή μου, καθώς 

με θεωρώ έναν ον πεπερασμένο και ζω σε έναν  πολύπλοκο, 

αβέβαιο κόσμο τον οποίο δεν ελέγχω. Στο επίπεδο του 

συμβάντος, δεν ελέγχω τι θα μου συμβεί. 

Το ζήτημα, τότε, δεν είναι γιατί συμβαίνουν οι αναποδιές, 

αλλά πώς να τις αντιμετωπίσω. Στο μετα-επίπεδο της 

απόκρισης στο συμβάν, μπορώ να ελέγξω την αντίδρασή μου. 

- Με το που συμβαίνει η αναποδιά, προσπαθώ να μην την αφήσω 

να με αναστατώσει, να διατηρήσω την ψυχική γαλήνη, να 

περιορίσω τον θυμό, τη λύπη, την απελπισία, τη ζήλια. 

- Αντιστέκομαι στη σκέψη ότι είμαι το θύμα, για να μην 

καταλήξω να νιώθω συναισθηματικά αβοήθητη. Συγκρατώ την 

αισιοδοξία μου και αναζητώ διέξοδο. 

- Δεν παγιδεύομαι σε ενστικτώδη αντίδραση προς την αναποδιά.

- Σε επόμενο βήμα, μπορώ να βρω μια λύση στο άμεσο πρόβλημα. 

- Καθώς προσπαθώ να αντιμετωπίσω την αναποδιά, αναπτύσσω την 

υπομονή, την εργατικότητα, την αυτοπειθαρχία, την 

εντιμότητα, γίνομαι περισσότερο ένας άνθρωπος που θαυμάζω. 

- Αντιμετωπίζω με επιτυχία την πρόκληση που παρουσιάστηκε 

από την αναποδιά και νιώθω μεγάλη ικανοποίηση. 

- Επιλέγω την εμπλοκή μου σε "Στωικές περιπέτειες", να 

βγαίνω από το οικείο, για να κάνω κάτι που θα με δοκιμάσει. 

Επιλέγω συνθήκες όπου είναι πιθανό να προκύψουν, αιφνίδια, 

αναποδιές, αναποδιές εξάσκησης. 

- Ρίχνω στο υποσυνείδητο μία άγκυρα (αγκύρωση) αναλογιζόμενη 

μία αρνητική αναπαράσταση, παροδικές σκέψεις για το πώς θα 

μπορούσε να χειροτερέψει η ζωή και κατάστασή μου. Δεν θεωρώ 

τίποτα δεδομένο, μπορεί να νιώσω χαρά ή ευγνωμοσύνη για την 

τωρινή μου κατάσταση. "Με λίγη προσπάθεια και ευφυΐα, 

μπορείτε να διακρίνετε ένα φωτεινό σημείο σχεδόν σε κάθε 

σύννεφο που συναντάτε" (σ. 94) 

- Στοχασμός της τελευταίας φοράς. 

- Ημερολόγιο αναποδιών: 

καταγραφή αναποδιάς και την αντίδρασή μου σε αυτήν. 

- Καταγραφή ονείρου με αναποδιές

"Ένα και μόνο όνειρο είναι πιθανό να περιέχει μία αλυσίδα 

από αναποδιές" (σ.42). 

- "ο θυμός δεν συμβαδίζει με την ευτυχία... αντι-χαρά" (σ.44)

Παρατηρώ την επίδραση του θυμού στη ζωή μου. Χρησιμοποιώ τη 

λογική μου για να αποφύγω τον θυμό, όταν μου συμβαίνει μία 

αναποδιά.

- Το πλαίσιο της αφήγησης (αναπλαισίωση) 

Σκέφτομαι πώς θα αφηγηθώ στο μέλλον την αναποδιά. 

Εστιάζω στο τι χρειάζεται να κάνω για να έχει η ιστορία μου 

αίσιο τέλος.

Να έχω μία ιστορία να αφηγούμαι. 

- "Κάνε αυτό που μπορείς, με αυτό που έχεις, εκεί που 

βρίσκεσαι" (Theodore Roosevelt)(σ.66)

- Αντιδρώ στην αναποδιά με χιούμορ. 

- Αντιμετωπίζω την αναποδιά εντός του πλαισίου του 

παιγνιδιού.